وقتی DVD را در دستگاه گذاشتم، منوی تصویری دیسک، آنونسی از فیلم را نمایش داد. در حین تماشای آنونس، با گریم و چهره ای متفاوت از «آل پاچینو» روبرو شدم. همچنین چهره ای خاص از «شون پن». به همین جهت خیلی بیشتر از قبل ترغیب به دیدن این فیلم، یعنی فیلم «راه کالیتو» شدم و سریعاً دکمه ی Play را فشار دادم.
فیلم تمام شد. تیتراژ پایانی هم به پایان رسید. اما ذهن من در حالتی مثل شوک، تا ساعت ها مشغول بازبینی و بررسی تمامی جزئیات فیلم بود و اگر بگویم این ساخته «برایان دی پالما» در حد یک شاهکار بزرگ بود، آن چنان مبالغه نکرده ام. البته جایز الخطا بودن در این کار هم وجودِ اجتناب ناپذیر خود را تثبیت کرد و بودن معایبی جزیی در این فیلم را موجه می کند. حال با این همه (به صورتی که خط داستانی فیلم لو نرود، سعی خواهم کرد شما را در زیبایی های آن چه در این فیلم دیده ام شریک کنم.
اولین نقطه ای که می توانم از آن به عنوان آغاز رشته ی کلام استفاده کنم، فیلمنامه ی تراژیک – دراماتیک و پرحادثه این اثر است. طبق غالب مرسوم بیشتر آثار تراژیک، چکیده یا بخشی از فرجام داستان را در آغاز اثر تماشا می کنیم تا برای دیدن اثر تا حدی آشنایی قبلی پیدا کنیم. در این فیلم نیز چنین اتفاقی رخ می دهد، پس از این آغاز راوی فیلمنامه، من راوی ای است که در برخی موارد جای خود را به دانای کل می دهد این مطلب یعنی در بند قوانین کلاسیک روایت نبودن، خود موجب راحتی و روان بودن فیلمنامه این اثر شده است. از دیگر نکات فیلمنامه می توان به شناخت نویسنده نسبت به محله ها و فرهنگ حاکم بر آنها که مهمترین عامل برای شناخت کامل شخصیت ها و فضای حاکم بر روابط آنهاست اشاره کرد. شناختی که شخصیت پردازی بر اساس آن شکل گرفته و ما می توانیم کنش ها و واکنش های انسان ها را به راحتی قبول کرده و حتی لمس کنیم؛ اما برای کسانی که نحوه ی کارگردانی را مهمتر دانسته و در پی آگاهی نسبت به آن هستند باید بگویم دکوپاژ و پشت هم نشینی پلان ها، همراه با تدوین، بیشتر بر اساس روانی شخصیت ها تنظیم شده و هماهنگی آن با بافت نمایشی اثر مشهود و در بیان روایت تاثیر گذار است. نکته ی بسیار بارز دیگر مدیریت و هدایت کلیه ی عوامل سازنده ( که در پایان نوشته به معرفی شان خواهم پرداخت) از سوی فیلمساز خود سببی است برای حرکت همه جانبه مشترک عوامل برای رسیدن به هدفی که متنج به ساخت فیلمی با ظرفیت ها و ظرافت های «راه کارلیتو» می شود و این همه شکل نمی یافت جز با دیدن همکاری همه ی اجزا و عوامل به عنوان مثال بازی تاریخی، درونی و بسیار زیبای آل پاچینو که به عقیده ی من یکی از شاهکارهای او به شمار می رود. همچنین فیلمبرداری شکیل، موسیقی تاثیر گذار و تدوین موثر در زیباتر شدن روایت از دیگر عوامل مکمل در زیبایی این اثر است.
در آخر باید بگویم، که همین قدر می دانم، که هر چه در این متن نوشته شود، و هر چه درباره این اثر توضیح ارائه شود باز نمی توان بدون مشاهده ی فیلم به ظرفیت ها و داشته های آن پی برد. پس دلیل پیشنهاد دیدن این فیلم از سوی نگارنده را پس از مشاهده ی آن بیشتر و بهتر درخواهید یافت.
سروش بیدار
شناسنامه:
عنوان اصلی فیلم: Carlito’s way
عنوان فارسی: راه کارلیتو
کارگردان: برایان دی پالما
فیلمنامه: ادوین تورس (داستان)
دیوید کوئپ (فیلمنامه)
بازیگران: آل پاچینو ، شون پن، پنلوپه آن میلر، اینگرید راجرز، لوییز گوزمن، جیمز راب هورن، جوزف سیراوو
تدوین: کریستینا بودن
بیل پانکو
تولید سال : 1993 میلادی
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر